Monkey Bay en Cape McClear

In Zomba moesten we even wachten, want we hadden net een bus gemist. Maar daar kwam de bus al, met een bordje 'Monkey Bay' voorop. Mooi, dachten wij, een direct busje, heerlijk. Maar niets is wat het is in Afrika en zeker niet in Malawi. In Mangochi, ongeveer op drie kwart van de reis, stopte de bus en iedereen stapte uit. Wij natuurlijk niet want wij moesten naar Monkey Bay, niet naar Mangochi. 'Nou' zei de chauffeur 'jullie moeten er wel uit, want ik ga niet verder'. En daar sta je dan. Maar gelukkig kwam er al een mannetje aangerend dat luid schreeuwend vroeg of wij naar Monkey moesten en zoja, komkom deze kant op en voor ik het wist had hij mijn tas gegrepen en was ie weg...Toen ik erachteraan rende zag ik mijn tas in de laadbak van een pick-up truck (matola in het Malawisch) liggen...dat was dus de 'bus' naar Monkey Bay. Aiaiai, denk je het ergste wat betreft transport wel gehad te hebben (we herinneren ons allemaal onze perikelen in Zambia nog natuurlijk) en dan krijg je dit! En de laadbak werd voller en voller en voller...en elke keer als we dachten dat het echt vol was, hup dan kwam er nog iemand bij. En iedereen had belachelijk veel bagage en kinderen bij zich natuurlijk...Maar uiteindelijk was vol toch echt vol en daar gingen we. Iedereen zat ongemakkelijk, de een met een knie in zijn rug, de ander met een zak rijst op schoot, weer een andere met billen op zijn voeten en oh oh oh wat gaat dat busje toch snel en klaag, steun, kreun, maar elke keer als het busje stopte om nog iemand mee te nemen schoof iedereen braaf nog wat centimeters op...grrr!

Uiteindelijk overleefden we de tocht en kwamen we aan in Monkey Bay. Daar werden we (heel aardig) afgezet voor het kantoor van de Ilala Ferry. We wilden namelijk alvast een hut reserveren voor onze tocht naar Nkhata Bay. Maar we hadden er geen rekening mee gehouden dat het zaterdag was. Het kantoor was wel open, maar mevrouw Zulu (ja echt!) van de reserveringen was er niet. Uiteindelijk hebben we onze namen achtergelaten en hoopten we dat dat papiertje mevrouw Zulu in goede orde zou bereiken, maandagochtend. We moesten voor de zekerheid maar even bellen tegen die tijd.

Voor ons was er niet echt reden meer om in Monkey Bay te blijven en dus wilden we de matola naar Cape McClear pakken, een idyllisch kustplaatsje volgens de Lonely Planet. Uiteindelijk vonden we de juiste matola en klommen er alvast in. Twee jongens kwamen op ons af en begonnen een praatje. 'hello how are you, where are you from, ah Cruijff en hoe gaat het'. We waren er ondertussen achter dat twee jongens die zo een praatje met je beginnen meestal ook een zak vol kettinkjes en armbandjes bij zich hebben en eigenlijk alleen uit zijn op je geld. Maar deze jongens waren ook nog eens familie van de chauffeur (wat een kleine wereld...) en als we per sé nu nu wilden vertrekken moesten we gewoon voor meerdere plekken betalen. Dan zou de chauffeur niet wachten tot de matola vol zat. Nou, we waren het wachten en het reizen onderhand wel beu en besloten ietsjes meer te betalen onder voorwaarde dat de chauffeur uit de kroeg geplukt werd en dat we echt nu zouden vertrekken. 'Ja ja, is goed we gaan nu, hij eet zijn eten op en we gaan...'. Dat was om twee uur 's middags. We zijn uit eindelijk om VIJF uur vertrokken...wat je nu noemt. Het was een verschrikkelijke rit. Ik had er helemaal blauwe plekken van en zag met angst en beven de terugreis tegemoet...Maar we haalden het en konden ook nog eens onder genot van een ijskoud biertje en een volle maag genieten van de funeste wedstrijd Nederland-Rusland...

Cape McClear was inderdaad een idyllisch kustplaatsje. Maar daar bleef het ook bij. Er was niet zoveel te doen, behalve aan het strand liggen zonnen, lezen, eten en luieren. We konden niet zwemmen want in het water zwommen kleine wormpjes die via je huid naar binnen dringen en dan in je darmen terechtkomen en daar een feestje te vieren, voor hun leuk, maar voor de gastheer/-vrouw minder leuk. We hebben dus vooral liggen zonnen, lezen, eten en luieren.

We hebben nog wel een uitstapje gemaakt in de enige, echte, unieke 'lucky boat for tours' roeiboot met anderhalve roeispaan. Naar een eiland en weer terug. Met lunch.

Na vijf dagen was het tijd om in te pakken en naar Monkey Bay te gaan. In een ander hostel hadden we onze redder in nood ontmoet: Peter met een giga Toyota Landcruiser. Na ons gemekker aangehoord te hebben over onze reis naar Cape McClear kon hij natuurlijk niet anders dan ons een lift aanbieden, helemaal omdat hij ook de ferry moest hebben...Hij kwam ons zelfs ophalen in ons hostel, wow!

In Monkey Bay moesten we nog even aandringen om de afgesproken prijs te betalen, maar om half tien zaten we hoog en droog op de Ilala Ferry...ander verhaal natuurlijk