Saint Lucia

Zo, we hebben ons perfecte hostel gevonden. Vandaar dat we meteen maar een hele week gebleven zijn. De kamers waren wel wat klein en vochtig, maar de aardige eigenaar en alle gratis activiteiten hebben ons doen besluiten steeds maar weer te blijven. Daar komt bij dat onze vlucht van Durban naar Kaapstad een stuk goedkoper was als we het even uitstelden...dus.

Meteen nadat we aankwamen (vorige week dinsdag al) kregen we een rondritje met de jeep. De eigenaar vertelde ons waar de nijlpaarden 's nachts door de straat lopen en we konden meteen al een groep aanschouwen die heerlijk in het meer aan het poedelen was. Verder zagen we ook direct de krokodillen al liggen.

De volgende ochtend gingen we met de (wederom gratis) ochtendwandeling mee. We hebben daar niet echt veel dieren mogen aanschouwen, maar het was toch spannend. Er zit namelijk wel vanalles en je weet nooit of het opduikt. Hij liet ons nog wel een klein spinnetje zien waar we bijna tegenaan gelopen waren. Als die je prikt ga je dood. En als je van dit vruchtje eet, ga je ook dood. Dus, met onze handen op onze rug zijn we verder gelopen.

Die avond was er een gratis maaltijd.. tja, als rasechte Nederlander sla je dat natuurlijk niet over, en het is tevens een goede gelegenheid om weer eens andere Nederlanders te ontmoeten. Zo kwamen we Koen en Annemarie tegen die ons de volgende dag meenamen naar het Hluhluwe Omfolzi National Park. Zij hadden een autootje gehuurd, en er was nog plek. Het vreemde was dat hun auto geen voorruit blazer had, dus het eerste uur zagen we helemaal niks. Met het hoofd uit het raam en al vegend met zakdoeken kropen we over de onverlichte weg (het was natuurlijk weer 5 uur 's ochtends, want die beesten staan verrekte vroeg op). We hebben niet zo heel veel dieren gezien, maar wat we dan zagen werd wel uitgebreid gefotografeerd. Nog een klein stukje naar voren, nee iets naar achteren, wacht even, nog eentje, eentje met de auomatische zoom, wacht nou, nog eentje, ik zei stop... enzovoorts. Gelukkig hadden zij ook niks te eten meegenomen, zodat wij niet de enigen waren die honger kregen. We hebben het met koekjes moeten doen die dag, maar ach... het is Afrika. Uiteindelijk hebben we 12 uur in de auto gezeten en toch nog wel heel wat beesten gezien. Vooral de neushoorns waren erg fraai.

Diezelfde avond onmoetten we weer twee Nederlanders, en die gingen naar Cape Vidal, een strandje verderop waar je fantastich zou kunnen snorkelen... Dus even aangepapt, en de volgende ochtend zaten we in hun golfje op de achterbank. Zij hadden wel voorruitverwarming, maar zij hadden weer geen choke, en ze hadden zichzelf aangeleerd om flink veel gas te geven bij het wegrijden. We moesten dwars door het National Park en onderweg zagen we zomaar opeens twee neushoorns opdoemen. Toch leuk...! Op de parkeerplaats werden we direct belaagd door een groep bavianen die het op ons eten hadden voorzien. Met de flippers van het snorkelen moesten we ze van ons afslaan en later hebben we de ananassen nog onder de bank verstopt omdat ze begonnen waren om de lege auto te slopen.

Het snorkelen was niet echt geweldig, er stond denk ik teveel wind, en het zicht was beroerd. Maar ach, dat mocht de pret niet drukken, het strand was wel heerlijk. Op de weg terug zagen we dezelfde neushoorns nog even en ook het groepje kudu's stond onveranderlijk te grazen. Die avond zagen we Koen en Annemarie nog even en we hoorden dat ze die dag nog een keer naar het Hluhluwe Omfolozi Park waren geweest (ze hadden 's avonds natuurlijk de foto's bekeken en besloten dat het nog wel iets beter kon).

De volgende ochtend ging ik nietsvermoedend even lekker douchen. Ik (JL) stond al lekker uitgekleed in het hokje en wilde de kraan opendraaien toen ik opeens, opgekruld om de doucheknop, een monster ontwaarde. Met een gil probeerde ik zo snel als mogelijk mijn kleren mee te grissen en nog enigszins gekleed de douche uit te stappen. Mijn eerste contact met de grootste spin ooit was een feit. Met trillende knietjes heb ik me in een ander hokje gedouched. Ik twijfelde nog of ik iemand moest waarschuwen, maar ja, misschien zijn die beesten hier wel heel normaal... Diezelfde avond hoorden we het verhaal van de beheerder die ook was gaan douchen, maar minder gelukkig was geweest (hij leeft nog wel hoor). Hij had met zijn hand de doucheknop willen verstellen en toen rende dat monster over zijn arm. Om het verhaal kracht bij te zetten haalde hij een emmertje waar het beest in zat. Toen de deksel eraf was begon dat monster onmiddellijk te rennen en voor we het wisten liep ie over de tafel. Het hele hostel deinsde achteruit, allemaal met de camera's in de aanslag. Met veel gegil en geduw moest iedereen toch een foto hebben, zonder al te dicht in de buurt te komen. Met wat moeite werd ie weer gevangen en later is ie opnieuw uitgezet in het wild. Het bleek toch wel een bijzonder exemplaar te zijn geweest.

De dag erop was het tijd om de krokodillen eens van wat dichterbij te gaan bewonderen. We deden dat met behulp van een kayak en een gids (die elke vijf minuten vroeg how we guys were doing). Nadat we even gewend waren aan dat gewiebel mochten we richting de nijlpaarden en krokodillen. We hebben er eentje van echt heel dichtbij mogen bekijken en dan is het ineens toch wel heel erg eng hoor. Je bootje ligt al niet zo stabiel en dan moet je ook nog een foto proberen te maken... brrr. Even verderop gleed zo'n prehistorisch beest van een meter of 4 net het water in, en verdween in de diepte. Tja, daar peddel je dan... Toen gingen we door naar de nijlpaarden. Daar konden we niet zo dichtbij komen, want die beestjes zijn nogal agressief. Omdat ze jongen hadden waren ze extra alert. Gelukkig zwommen er nog twee apart waar we wel heel persoonlijk mee konden worden. Maar niet te close natuurlijk. Daarnaast hebben we een echte visarend (zo'n zwart met witte) zien zweven. Wat een grote vogel zeg... Met een beetje spierpijn en twee natte broeken hadden we ook dit avontuur weer overleefd. 

De laatste twee dagen hebben we ons vermaakt aan het strand. Gisteren vonden we nog een heel zielig hondje. Het was achtergelaten door zijn baasje en had honger, dorst en was heel alleen. Hij probeerde met iedereen aan te pappen en zat continu te huilen. We hadden hem bijna meegenomen en aan het hostel aangeboden, maarja, daar hadden ze al een hondje.