Dar es Salaam

Dar es Salaam is een miljoenenstad. Het is druk en vooral erg warm. Er loopt hier van alles door elkaar. Afrikanen in traditionele doeken, Indiers, Moslims, vrouwen in spijkerbroek en topje, maar ook vrouwen van top tot teen gehuld in burka's...en alles leeft hier schijnbaar vredig met en langs elkaar. Daar kan Nederland nog wat van leren! De hoofdwegen door de stad zijn geasfalteerd maar als je een zijstraatje induikt loop je gelijk op een zandweg, waardoor je het idee krijgt in een of andere verkeerde achterbuurt terecht te zijn gekomen. Maar niets is minder waar. Dar es Salaam is een van de meest veilige steden waar we to nu toe zijn geweest en de mensen hier zijn heel open en vriendelijk. Iedereen is je vriend (hee, my friend, jambo, hakuna matata) en een keer nee zeggen is meestal genoeg. Op straat kun je alles krijgen, sinaasappels, water, onderbroeken, t-shirts, zakdoeken en de meeste winkels die wij in het centrum hebben gezien verkopen iets electronisch of matrassen...interessant. De stoepen zijn in beslag genomen door de straatverkopers, dus je loopt constant half op straat (taxi's en minibusjes te ontwijken) of half in de goot. Over die goot zijn meestal wel roosters gelegd met heel verradelijk grote gaten. Ik ben daar dan ook gelijk doorheengezakt met mijn kleine voetjes...zonder ernstige gevolgen gelukkig.

Wij hadden eigenlijk maar een missie: een reisgids van Tanzania en Kenia vinden. Dat was nog niet zo makkelijk. Totdat we een toeristen informatie punt vonden dat ons direct naar een grote boekhandel verwees: een paradijs! Lonely Planets van Parijs tot Gambia. Helaas niet van Oostelijk Afrika, maar wel van Tanzania en Kenia. Zonder reisgids is reizen toch wel erg lastig. helemaal omdat de mensen hier niet zo goed Engels spreken en ons Swahili ook niet verder komt dan 'Hallo' (jambo) en 'dankjewel' (asante). Maar nu zijn we weer helemaal op de hoogte!

Zometeen pakken we de boot naar Zanzibar. Zanzibar hoort bij Tanzania (pas sinds de jaren zestig), maar heeft toch een aparte status. We zullen zelfs ons paspoort moeten laten zien als we van de boot komen. Hier op het vasteland doen de mensen een beetje lacherig over die rare Zanzibaren (?). Ik ben benieuwd hoe de Zanzibaren daar zelf over denken. Een weekje zon, zand, en arabische mystiek en daarna...dat weten we nog niet precies!