Vwasa Marsh Wildlife Reserve

Jaja, we zouden een lift krijgen...Om 08:00 uur zou een immigratie officier ons in de auto van het hostel naar Rumphi brengen. Acht uur werd tien uur en om half tien werd er op onze deur geklopt: sorry sorry, maar we zijn helemaal vergeten dat er geen benzine in de auto zit en er is ook geen benzine in Nkhata Bay te vinden...grrr, het was ook te mooi om waar te zijn! Dus pakten wij onze spullen en liepen naar de minibusjes. Toch zat het geluk aan onze kant, want er stond een busje klaar om te vertrekken, maar wij konden er nog net bij! Binnen twee uur waren we in Mzuzu alwaar wij direct konden overstappen op een busje naar Rumphi...dat ging lekker. Maar dat was het dan ook, want van Rumphi naar het Vwasa park gingen alleen matola's. Maar goed, dat moesten we er dan maar voor over hebben en hoe lang konden ze nou over dertig kilometer doen?

We waren rond elf uur in Rumphi. Daar moesten we even zoeken, maar verderop stond de matola die langs de ingang van het park kwam. Onder de truck lagen twee reusachtige varkens heerlijk te slapen. 'Gaan die ook mee?' vroeg Jan-Lourens nog lacherig...
Na twee uurtjes wachten konden we instappen. Wij hadden de beste plekken, tegen de bagage aan (dachten we). Totdat we erachter kwamen dat die twee varkens inderdaad ook meegingen. Op brute wijze werden ze op de laadklep geladen en vastgebonden, natuurlijk niet zonder luid gekrijs en getrap...ai ai ai. Met een touwtje werd de rest van de bagage vastgebonden en daar gingen we!
Het had een redelijk vlot en comfortabel ritje kunnen worden ware het niet dat bij elke hobbel de bagage verschoof en op die arme varkens terecht kwam. Elke 100 meter moesten we dus stoppen omdat ze bedolven waren, echt heel zielig. Als Marianne Thieme in de matola gezeten had...
Maar na een eeuwigheid kwamen we dan toch aan in het park.

Het warme welkom van de dame bij de ingang maakte alweer een heleboel goed en toen we de kampeerplek zagen waren we weer helemaal in onze nopjes. Uitzicht op de nijlpaarden en een goede plek om een vuurtje te stoken voor onze spaghetti a la sardines. Een man kwam ons belagen met water, bier, cola, honing, hout, nog iets anders? Alles oke? Drie nederlandse meisjes uit Nkhata Bay waren er ook, dus dat werd een gezellige boel tijdens de ochtendsafari die we maar meteen gepland hadden. Dat werd wel om zes uur opstaan, maar goed, je moet toch wat in zo'n park. De gids was een beetje overweldigd door de gigantische meerderheid Nederlanders en was eigenlijk heel zwijgzaam. Maar de drie dames vulden de stilte heel goed op met schokkende verhalen over hun werkzaamheden in een ziekenhuis in Mangochi. Aids word het noodlot van Malawi...
's Middags zouden we weer een wandeling maken, dus wij vonden het niet zo erg dat we die ochtend eigenlijk niet zoveel dieren zagen. Volgens de gids was het die nacht te koud geweest (we hadden het inderdaad weer erg koud gehad).

Die middag waren we maar met zijn drieen en toen zagen we veel meer dieren. Ook de gids was wat spraakzamer en vertelde honderduit over Malawi, school en zijn opleiding. Maar dit was wel een gids met een zeer grote angst voor olifanten. Toen we eindelijk de kudde op het spoor waren rende hij heel snel met een gorte boog om ze heen, zodat we enkel maar een glimps opvingen. Toch was het een leuke wandeling en moe, maar voldaan begonnen we te kokerellen. Het vuurtje brande lekker en we waren net aan de koffie toe toen er opeens een schorpioen uit de braai kroop! Het werd hem zeker te heet onder zijn voeten...brrr, die werd vakkundig door Jan-Lourens het bos in geknuppeld met een stok.

Na weer een koude nacht stonden we vroeg op om de eerste en enige matola naar Rumphi te pakken. Alle kinderen uit de buurt waren ook uit de veren en liepen slenterend naar school, ondertussen hun ogen uitkijkend naar die twee blanken langs de kant van de weg...
De reis zou ons naar Karonga brengen alwaar wij de nacht zouden doorbrengen voor we doorgingen naar Mbeya in Tanzania. Aan Karonga zal ik niet veel woorden vuil maken. Suf, weinig te beleven, rumoerig hostel en sjaggerijnige serveersters: typisch Malawi! Ons hoogtepunt was wel de rit terug naar het busstation, wederom op een fietstaxi. En toen stapten we in een taxi die ons naar de grens bracht.

De reis naar Mbeya is verder zonder bijzonderheden verlopen. Mbeya is een grote, maar rustige stad. We hebben onze treinkaartjes voor de trein naar Dar es Salaam, dinsdag. Mensen hier leren ons het Swahili aan, aangezien hun engels niet zo heel goed is en met zeker tien internetcafeetjes om de hoek komen we de tijd wel door!