Zambia

Als we vooraf hadden geweten wat we nu wisten waren we gaan vliegen...Maar als doorgewinterde, hardcore reizigers met een budget (...) ga je natuurlijk met de bus. We hebben het geweten! In Livingstone hadden we een kaartje gekocht voor de bus van 09:30u, dachten we. Dan waren voor het eind van de middag in Lusaka, dachten we. Leuk gedacht niet? Nou de bus vertrok ten eerste al anderhalf uur later, wat natuurlijk normaal is in Afrika. Dan maar iets later in Lusaka. Ware het niet dat we onderweg opeens heel langzaam gingen rijden. En toen hoorden we de motor sputteren en vervolgens hoorden we helemaal niets meer. Iedereen stapte uit, alsof het de normaalste zaak van de wereld was en twee busmannetjes hielden een pick-up truck aan en gingen ervandoor! 'Huh?' dachten wij, ' alsjemenou?'. Toen bleek dat de diesel 'gewoon' op was en dat er even een paar liters gehaald werd, zodat we het haalden tot het volgende tankstation. Ik heb ze niet geteld, maar we waren zeker langs een tiental tankstations gekomen onderweg, dus het is me nog steeds een raadsel hoe dit kon gebeuren. Maar goed, je bent in Afrika of niet. En daar kwamen de mannetjes alweer aan, gelukkig met jerrykansvol diesel. 'Hupsekee', dachten wij, 'diesel erin en gaan met die banaan'. Ha ha ha, nee hoor. Toen de bus weer wilde starten gebeurde er niets! Toen bleek dat de beide accu's ook helemaal leeg waren. Dus zelfs met diesel erin, konden we niet verder. Maar je geluk is nooit helemaal op, want daar kwam al een andere bus aan. Heel handig werden de beide accu's even omgewisseld en toen konden we eindelijk toch verder. We kwamen wel in het donker aan in Lusaka en dat is geen pretje. De taxi-chauffeurs hebben een erg aggressieve manier van klanten werven en kwamen zelfs de bus in terwijl wij onze spullen nog aan het verzamelen waren. Maar goed, uiteindelijk kwamen we heelhuids aan bij een hostel en is dit gewoon een goed verhaal (voor bij het kampvuur bijvoorbeeld) waar je wel om kan lachen, achteraf.

Aangezien het zo laat was geworden waren we gedwongen een dagje in Lusaka te blijven. Dan konden we mooi een aantal dingetjes regelen, dachten we. Zoals de was laten doen, internetten, bus- en treinkaartjes regelen (misschien toch vliegen) en naar de kapper enzo. Het was toevallig vrijdag de 13de, maar daar geloofden we niet in, toch? En toch ging bijna alles mis. Het netwerk van heel Lusaka lag plat, dus internet ging al niet lukken. In Lusaka rekenen ze de prijs voor de was niet per kilo, maar per item en nog prijzig ook. Aangezien we nogal wat was verzameld hadden zou dat een duur grapje worden. Internetten lukte niet, wassen lukte niet. Dan maar de kapper proberen. Dat lukte gelukkig wel. Jan-Lourens verdween in een hokje - ik kreeg buiten een stoel onder mijn kont geschoven ('you wait here') - en kwam er gekortwiekt weer uit. Maar dat was toch even mooi gelukt! Na een aantal omwegen kregen we ook nog een buskaartje voor Chipata, op de grens met Malawi te pakken en konden we relaxen in het hostel.

De volgende dag gingen we vol vertrouwen naar het busstation, veertig minuten te vroeg, maar je weet het nooit. Daar werd ons doodleuk verteld dat onze bus al weg was! Gelukkig werden we in een andere bus geparkeerd die echt, ja echt, zo zou vertrekken, kijk maar hij zit al bijna vol. Toen we eenmaal zaten bleek dat een aantal mensen helemaal niet meegingen met de bus, maar betaald werden om in de bus te zitten, zodat deze voller leek en dus eerder zou vertrekkken, ja echt waar! We zaten achterin en de bus werd voller en voller en voller...mensen zaten zelfs in het gangpad tussen de koffers. Ik begon het benauwd te krijgen en vroeg mij af hoe we eruit zouden komen als we een ongeluk kregen. MAAR anderhalfuur later vertrokken we eindelijk. Mijn angsten werden toch waarheid, want nog geen twee uur later kwamen we langs een bus die net verongelukt was (klapband en uit de bocht gevlogen). Mensen werden er eerder dood dan levend uitgetrokken en we hebben zelf een gewonde naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis (een uur verder rijden) gebracht. Daar waren ze nog helemaal niet op de hoogte en moesten eerst nog ergens benzine zien te regelen voor ze met bij elkaar geritselde pick-up trucks de andere gewonden konden halen. Ik moet zeggen dat ik niet meer rustig zat in de bus...

En nu zijn we dan eindelijk in Lilongwe, Malawi en hebben besloten te genieten en het heel rustig aan te doen! Maar dat is natuurlijk een heel ander verhaal.

ps: de foto's van Zambia volgen nog, wanneer wij een computer hebben gevonden die het uploaden wel aankan...